Kattekwaod op ‘t Gelders Eiland

eilander aan het woord

Het vil mien op dat ‘r nie zoveul kiendere buutespeule nao schooltied of ien de weekende. Je ziet ze uut school komme, mar ekkes laoter is het stil op straot. Ik haop dah ze dan zien weggedoke ien een boek of meh Lego prachtege bouwwerke makeen nie wegduike achter het schaermke van een i-pad of mobiele tillefoon. As ik vroeger uut school kwam, ginge meteen de schoolklere uut en de speulklere aon. Dan meh de mond onder de kraon, of een glaeske Exota en hup nor buute. Want buutespeule was alles ien mien jeug. Mien moe:der gaf mien wel telkes een waorschuwing met: “Haol gin kattekwaod uut mien jong, anders zwaait d’r wat!”. De miste speultied ging op aon voeballe, cowboytje speule, tuiwkespringe, hinkele of piktolle, mar soms zoch je een andere uutdaging en dan kwam het kattekwaod um de hoek kie:ke.

Een van de kwajongesstreke die je uuthaolde , was belletje trekke. Dah dee je mistal same met een paor vriendjes. De beller liep nor een veurdeur, terwijl de res zich verstopte achter een struuk of een mureke. De beller rende nao zien daod zo vlug mogelek nor een verstopplekske en dan mar wachte toh de deur werd losgemak en de verbaosde bewoner rondkeek um te zie:n wie d’r aongebeld hah. Het leukskte was um dat een paor keer achter mekaor te doe:n bi-j de eigeste bewoner. Elke keer dah hi-j de deur losmiek, keek-tie kwaojer.

Soms dwaolde we dur de straote van het durp en hing d’r een soort vervaeling um ons hin. De een gooide hier en daor een steentje tegen een ruut, een ander propte een handvol gepluk onkruud dur een brie:evebus en een derde werd aongetrokke dur een fiets den eenzaam tegen een lantaerepaol leunde. De hand ging hos as vaneiges nor een van de ventiele. Het dupke werd losgedraejd en terwijl de band sissend laegliep, rende wi-j weg, want het was nie de bedoeling dawwe gesnap werde.

Op enig moment ien het jaor kwam de pvc-buis vur de dag en ston het pijltjesschie:te op het programma. De buis was ongeveer een meter lang en de pijltjes werde gedraejd van repe krantepapier. Hele stoere jonges doke de plaotseleke tillefooncel ien en scheurde repe papier uut een van de veule tillefoonboeke die ien de cel hinge, ondertusse schichtig um zich hin kie:kend of d’r gin agent ien de buurt was. Met een veurraod papierrepe tusse de boksrie:m sjokte we dur de straote, op zuuk nor losstaonde rame. Elk losstaond raam kon raekene op een raege aon pijltjes. Soms werde de pijltjes vervange dur aerte of maiskorrels. Waor we ok mee schote, de “slachoffers” hadde aordeg wah op te ruume.

Sommege kwaojongesstreke ware onschuldeg, zoas portemeneetje trekke. We bonde vistuug (dah was hos onzichbaor) aon een portemenee en leie den urges op straot of op een stoep. Wi-j hadde ons verstoppeld met het vistuug ien de hande en haopend op een “slachoffer”. Wanneer iemand de portemenee wilde pakke, trokke w-j die vlug weg. De persoon ien kwestie von het wel leuk, lachte ons toe en liep vrolek verder.

Er was ok kattekwaad dat op of aover het rendje was van wah wel of nie moch. Dan moes je zörge um nie dur meneer agent gesnap te worde, want dah leverde soms een straf op. A’j dan thuuskwam, moes je aon ow ouweluj vertelle wa’j gedaon hah en was gesnap dur een agent……..en da’j ow op een vri-je middag op het pliessiebureau moes melde um daor een tiedlang strafregels te schrie:ve. Natuurlek kwam daor ok nog een porsje straf van de ouweluj bi-j. Dubbele ellende!!! Op zukke momente was kattekwaod uuthaole hillemaol nie leuk mer.

Nederlands

Het valt me op dat er niet zoveel kinderen buitenspelen na schooltijd of in de weekenden. Je ziet ze uit school komen, maar even later is het stil op straat. Ik hoop dat ze dan zijn weggedoken in een boek of met Lego prachtige bouwwerken maken. en niet wegduiken achter het schermpje van een i-pad of mobiele telefoon. Als ik vroeger uit school kwam, gingen meteen de schoolkleren uit en de speelkleren aan. Dan met de mond onder de kraan, of een glaasje Exota en hup naar buiten. Want buiten spelen was alles in mijn jeugd. Mijn moeder gaf me wel telkens een waarschuwing mee: “Haal geen kattenkwaad uit m’n jongen, anders zwaait er wat!” De meeste speeltijd ging op aan voetbal, cowboytje spelen, touwtje springen, hinkelen of piktollen, maar soms zocht je een andere uitdaging en dan kwam het kattenkwaad om de hoek kijken.

Een van de kwajongensstreken die je uithaalde, was belletje trekken. Dat deed je meestal samen met een paar vriendjes. De beller liep naar een voordeur, terwijl de rest zich verstopte achter een struik of een muurtje. De beller rende na zijn daad zo snel mogelijk naar een verstopplekje en dan maar wachten tot de deur werd opengedaan en de verbaasde bewoner rondkeek om te zien wie er aangebeld had. Het leukste was om dat een paar keer achter elkaar te doen bij eenzelfde bewoner. Elke keer dat hij de deur opende, keek hij bozer.

Soms dwaalden we door de straten van het dorp en hing er een soort verveling om ons heen. De een gooide hier en daar een steentje tegen een ruit, een ander propte een handvol geplukt onkruid door een brievenbus en een derde werd aangetrokken door een fiets die eenzaam tegen een lantaarnpaal leunde. De hand ging bijna automatisch naar een van de ventielen. Het dopje werd losgedraaid en terwijl de band sissend leegliep, renden we weg, want het was niet de bedoeling dat we gesnapt werden.

Op enig moment in het jaar kwam de pvc-buis tevoorschijn en stond het pijltjesschieten op het programma. De buis was ongeveer een meter lang en de pijltjes werden gedraaid van repen krantenpapier. Hele stoere jongens doken de plaatselijke telefooncel in en scheurden repen papier uit een van de vele telefoonboeken die in de cel hingen, ondertussen schichtig om zich heen kijkend of er geen agent in de buurt was. Met een voorraad papierrepen tussen de broekriem sjokten we door de straten, op zoek naar openstaande ramen. Elk openstaand raam kon rekenen op een regen aan pijltjes. Soms werden de pijltjes vervangen door erwten of maiskorrels. Waar we ook mee schoten, de “slachtoffers” hadden aardig wat op te ruimen.

Sommige kwajongensstreken waren onschuldig, zoals portemonneetje trekken. We bonden vistuig (dat was bijna onzichtbaar) aan een portemonnee en legden die ergens op straat of op een stoep. Wij zaten verstopt met het vistuig in de handen, hopend op een “slachtoffer”. Wanneer iemand de portemonnee wilde pakken, trokken wij die snel weg. De persoon in kwestie vond het wel leuk, lachte ons toe en liep vrolijk verder.

Er was ook kattenkwaad dat op of over het randje was van wat wel of niet mocht. Dan moest je zorgen om niet door meneer agent gesnapt te worden, want dat leverde soms een straf op. Als je dan thuis kwam, moest je aan je ouders vertellen dat je was betrapt door een agent…..en dat je je op een vrije middag op het politiebureau moest melden om daar een tijd strafregels te schrijven. Natuurlijk kwam daar ook nog een portie straf van je ouders bij. Wat een ellende!! Op zulke momenten was kattenkwaad uithalen helemaal niet leuk meer.

Deutsch

Es fällt mir auf, dass nicht mehr so viele Kinder nach der Schule oder am Wochenende draußen spielen. Man sieht sie aus der Schule kommen. Kurz danach ist es still auf der Straße. Ich hoffe, dass sie dann in ein Buch vertieft sind oder mit Lego wunderschöne Bauwerke herstellen und nicht wegtauchen hinter einem Laptop oder Handy. Wenn ich früher aus der Schule kam, wechselte ich sofort die Schulkleider gegen die Spielklamotten. Schnell mit dem Mund unter den Kran oder ein Gläschen Saft, und dann geht es hopp nach draußen: Denn draußen spielen war alles in meiner Jugend. Meine Mutter gab mir oft eine Warnung mit: Mache keinen Katzenärger, sonst setzt es was! Die meiste Zeit spielten wir Fußball, Cowboy, Seilchen-springen, hinkeln oder alle möglichen Ballspiele. Aber manchmal wollten wir etwas anderes, und dann kam der Katzenärger um die Ecke.

Einer der Jungensstreiche war das Schellenziehen. Das ging nur mit ein paar Freunden dabei. Der Scheller lief zur Haustüre, der Rest versteckte sich hinter einem Strauch oder einer Mauer. Der Scheller rannte nach seiner Tat so schnell er konnte zum Versteck und wartete, bis die Türe geöffnet wurde. Der überraschte Bewohner schaute sich um, wer denn wohl geschellt hatte. Das schönste war, es ein paar Mal hintereinander zu tun bei demselben Haus. Jedes mal, wenn er öffnete, schaute der Bewohner oder die Bewohnerin böser.

Manchmal schlenderten wir durch die Straßen unseres Dorfes. Es hing eine Art Langeweile in der Luft. Einer warf hier und da ein Steinchen gegen einen Zaun, ein anderer eine Handvoll Unkraut in einen Briefkasten. Ein dritter wurde angezogen von einem Fahrrad, das an einem Laternenpfahl lehnte. Die Hand ging fast automatisch zum Ventil. Der Verschluss wurde los gedreht. Während der Fahrradschlauch langsam mit einem Zischen leer lief, rannten wir schnell weg. Wir wollten nicht erwischt werden.

Ein paar Mal im Jahr kam der PVC-Schlauch zum Vorschein. Es stand das Pfeilschießen auf dem Programm. Der Schlauch war circa ein Meter lang. Die Pfeile drehten wir aus Zeitungspapier. Ganz Mutige tauchten in die Telefonhäuschen hinein und rissen einige Stücke aus den Telefonbüchern heraus, die dort hingen. Dabei schaute man dauernd um sich, ob kein Polizist in der Nähe war. Mit dem Vorrad unter dem Hosengürtel versteckt liefen wir auf der Suche nach offenen Fenstern durch die Straßen. Ein offenes Fenster bekam eine volle Ladung Pfeile von uns ab. Manchmal waren es auch Erbsen oder Maisstückchen. Womit wir auch schossen, die Opfer hatten viel aufzuräumen.

Einige unserer Streiche waren unschuldig, wie zum Beispiel Geldbörse ziehen. Wir banden Fischtau – das war unsichtbar – an eine Geldbörse und legten sie irgendwo auf die Strasse oder auf den Bürgersteig. Wir versteckten uns mit dem Fischtau in den Händen in der Hoffnung auf ein Opfer. Wollte jemand die Börse packen, zogen wir sie schnell weg. Die meisten Menschen fand es witzig, lachten uns zu und liefen fröhlich weiter.

Es gab aber auch Streiche, die am Rand von gut und böse standen. Dabei musste man aufpassen, dass der Polizist uns nicht erwischte. Dann bekam man eventuell eine Strafe. Wenn man nach Hause kam, musste man den Eltern beichten, dass man durch einen Polizisten erwischt worden war und dass man sich an einem freien Mittag im Polizeirevier melden musste, um eine Zeit lang Strafregeln zu schreiben. Natürlich kam da auch noch eine Portion Strafe von den Eltern dazu. Welch ein Elend! In diesen Momenten war Katzenärger wirklich nicht mehr schön!